Βουτιά

Μια παλιά μοίρα μ' ανεβάζει
Στα φτερά κάτι ολόλευκων πουλιών
Κι από ψηλά στο κενό μ' αδειάζει
Στισ σπηλιέσ των κατάμαυρων βυθών

Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά
Στα δικά μου τα νερά στησ αβύσσου μου τη σιγουριά
Στην αγκαλιά σου μπορώ σαν μωρό να γείρω και να κοιμηθώ

Δε μιλώ και δεν ανασαίνω
Στο βυθό σαν το βότσαλο χτυπώ
Ποιοσ ξέρει αν σωθώ

Μια υπέροχη βουτιά στα λημέρια μου τα σκοτεινά
Στα δικά μου τα νερά στησ αβύσσου μου τη σιγουριά
Στην αγκαλιά σου μπορώ σαν μωρό να γείρω και να κοιμηθώ
Μόνο εκεί ίσωσ βρω τη φόρα μου ν' αναδυθώ