Το πορτραίτο της Ελίζε Μαίηλυ

Δε θα’χεσ βέβαια μού δραπετεύσει μόνοσ να μένω
Αν σούχ’ ανάστημα δώσει στο πλάνο μου πόδι και πάτι
Αν δε σε σκέδιαζα μ’ όξω τη γλώσσα μου και με κλεισμένο
Το’να μου μάτι

Πρώτα να κλείδωνα και στα παράθυρα να’βανα εμπόδια
Και απέ τα χείλη σου αίματοσ να’φιαχνα μια φυσαλλίδα
Κι εκεί σαν θα φτανα χρυσή να σκέδιαζα στα πόδια
Σου αλυσίδα

Μα γω τ’αψήφησα και σου χχα κάμει το φρύδι τόξο
Προφίλ το πρόσωπο μια τεθλασμένη τισ μπούκλεσ κρόσσα
Το μάτι τρίγωνο κι έιχεσ το στήθοσ σου στητό στα όξω
Κι εγώ τη γλώσσα

Κι ενώ τη φούστα σου ωσ μάη ζωγράφιζα και σου’χα βέρα
Βάλει στο δάκτυλο και ντέφι μάισασ στο χέρι το’να
Συ ξάφνου πρόβαλεσ πόδι και τσάκισεσ φωσ στον αέρα
Κάτασπρο γόνα

Κι έφυγεσ κρούσαντασ ψηλά το ντέφι σου σε μπράτσα χιόνι
Δω μεν’ αφήνοντασ ωσ με το μάτι μου βρέθηκα κλεισμένο
Καθώσ και τα’ άλικο ρόδο του γέλιου σου εκράγηκε όνειρο
Αφημένο

Ω μένα τ’ άμυαλου που μέσ’ στα σύνορα τούτ’ του στενού μου
Στίχου μου εζήτησα να σε περίκλεινα σκλάβα πανώρια
Εσύ δραπέτισσα τησ ύλησ ξέφυγεσ ατμόσ το νου μου
Όξ’ απ’ τα όρια