Το φιδάκι

Η ζαβολιά κι η σιωπή το σκέδιο μου εβουλήθη
Μ’ ένα διαβήτη άνισον εδώ να ιχνογραφεί^
Κι είμαι λοξά σχήμα ζαβό γιομάτοσ φωσ και λήθη
Να στρέφουμαι ελλειπτικά στησ ύλησ τη στροφή

Και μ’έχασε ο αστερισμόσ τησ ζωδιακήσ μου σμίλησ
Οξ’ απ’ τη δημιουργία του λοιπόν τι στησ φθοράσ
Το γύρισμα θα κυνηγώ φιδάκι εγώ τησ ύλησ
Για να δαγκώσω τη φυγή τησ ίδιασ μου νουράσ

Έτσι λοιπόν παντοτινά πλάνα χορεύτρα η φύση
Στου χάουσ τουσ κεντρόφυγουσ θα με δινάει φθαρμούσ
Και θα με κατεργάζεται στην αστρική μου κλίση
Ο εφιάλτησ των στροφών πάντα σε νέουσ ρυθμούσ

Και δε θα βρω το νιρβανά λοιπόν ποτέ του πάψε
Μεσ’ στην τριώτα του νερού τησ γησ και τησ φωτιάσ
Παρά θα τρέχω δίδυμοσ σφυγμόσ στο σβήσε και άψε
Τησ φωτεινήσ που μούσκισε το πνέμα πελεκιάσ

Ω όχι τι λυχνίεσ μου μάγοσ στρυφνόσ θα’ανάβω
Και λίθο φιλοσοφική θα βρω άλλον ρυθμό
Και μια στιγμή ανύποπτην ύλη θα σε συλλάβω
Επ’ αυτοφόρω συνθημα σημείο ή αριθμό