Ουλαλούμ

Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά
Απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
Κι έλεγα θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
Κι από τα δάσα

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
Αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
Και θα μυρίζει φώτα και βροχή
Το νιο φεγγάρι

Και να το κάθισμά σου συγυρνώ
Στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
Και να μαζί μου κι όλασ αρχινώ
Χρυσή κουβέντα

Πωσ να θα μείνει ο κόσμοσ με το μπα
Που μ' έλεγε τρελλόν πωσ είχεσ γίνει
Καπνόσ και τάχα σύγνεφα θαμπά
Προσ τη σελήνη

Νύχτωσε και δε φάνηκεσ εσύ
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωιμένα
Μα εσκούνταφτεσ όπου εσκούνταφτα χρυσή
Κι εσύ μ' εμένα

Τόσο πολύ μ' αγάπησεσ κυρά
Που άκουγα διπλά τα βήματά μου
Πάταγα εγώ στραβόσ μεσ στα νερά
Κι εσύ κοντά μου