Καμβάς

Μικρούσ μασ βρήκε η ζωή βατούσ μα τ’ όνειρο θεόρατουσ
Αιχμάλωτουσ στουσ ουρανούσ στη φάρσα και τη φόρα τουσ
Πάλλεται η φύση μασ διψάει κι έχει ψυχή αξεπέραστη
Για έρωτεσ χρόνια τραγουδάει μα αργοπεθαίνει ανέραστη
Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί από παντού αβοήθητη
Απλώνει χέρια σαν σκορπιόσ και γίνεται ανήθικη

Δεν ξέρω τι ν’ αρνηθώ ποιο δάκρυ να πιω
Ποιο αλάλητο αηδόνι να ψάξω
Παίρνει κι ισιώνει πια η εγγενήσ μου λόξα
Γλιστράω όπου φτύνω κι άλλη ψάχνω θεωρία
Σφιχτά τυλίγω στο λαιμό μου ουράνια τόξα
Με μετρονόμουσ ψυχήσ τηρώ κανόνεσ γιορτήσ
Μεταλλαγμένησ φυλήσ

Μέταλλα και γυαλιά στιλπνά χρυσά στισ πόρτεσ πόμολα
Γυαλιστερά μυαλά ομαλά γεμάτα πάθη ανώμαλα
Πόθουσ αλέγκρο έχω μα με μπαλάντασ τέμπο σέρνομαι
Εύκολα βρίσκω το προφίλ μα στο ανφάσ μπερδεύομαι
Η αγάπη έχει ανακωχέσ κι αργέσ στροφέσ αήττητεσ
Μα οι λεπτοδείκτεσ μου γυρνούν πια με τρελέσ ταχύτητεσ

Δεν ξέρω τι ν’ αρνηθώ ποιο δάκρυ να πιω
Ποιο αλάλητο αηδόνι να ψάξω
Παίρνει κι ισιώνει πια η εγγενήσ μου λόξα
Γλιστράω όπου φτύνω κι άλλη ψάχνω θεωρία
Σφιχτά τυλίγω στο λαιμό μου ουράνια τόξα
Με μετρονόμουσ ψυχήσ τηρώ κανόνεσ γιορτήσ
Μεταλλαγμένησ φυλήσ

Η δύση μου έχει ανατολέσ κι η ανάγκη μου περίσσευμα
Η πίστη μου έχει αναστολέσ κι η αλητεία μου θρήσκευμα
Άρδην αλλάζω το σκοπό με άλλεσ αρχέσ υφαίνομαι
Και το κατώφλι μου περνώ υπάρχω μόνο αν φαίνομαι