Matysek

Był Matysek chłop przed laty,
Jak drugiego nie znajdziecie,
I przystojny, i bogaty,
I szczęśliwy na tym świecie.
Był kochany, nie znał biedy,
Zazdrościli mu ludziska;
Nikt nie wierzył, aby kiedy
Przyszła kryska na Matyska
Przyszła kryska na Matyska

Krasawica, cud-dziewoja,
Zakochała się w nim skrycie:
"Mój Matysku, jestem twoja,
Będę twoją całe życie!"
Lecz kto inny sypnął grosza,
I wzajemność dziewki zyskał,
I Matysek wziął odkosza
Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!

"Mój Matysku, nie dbaj o to,
A miłośne rzuć zachody!
Lepiej z nami użyj złoto:
Pójdziem hulać do gospody!"
Tak go sąsiad cieszył w biedzie,
I całuje, i uściska
"Dobrze mówisz, mój sąsiedzie!
Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!"

Pił z rozpaczy dobę całą,
Na pociechę pół tygodnia:
Poił wszystkich co się wlało,
I sąsiada, i przychodnia.
A gdy przyszło do zapłaty,
Toć ostatni grosz wyciska
Jak niepyszny szedł do chaty
Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!

I od tańca, i od trunku
Zachorował tejże doby;
Przybył lekarz dla ratunku,
I napędził trzy choroby.
A za recept i za leki
Wziął ze stajni dwa koniska
I pojechał w świat daleki
Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!

Więc przed śmiercią myśli sobie
"Niechże wspomną towarzysze!
Ja testament dla nich zrobię
I każdemu coś zapiszę".
Ale w chacie nic nie było,
Prócz starego w progu psiska
Westchnął biedak całą siłą:
"Przyszła kryska na Matyska!"
Przyszła kryska na Matyska!

Umarł tedy jak ów święty,
Co tureckim ludzie zową
A odzieży lichej strzępy
Położyli mu pod głową.
A na pogrzeb nikt z sąsiadów
Nie popatrzył ani z bliska,
Trumnę niosło czterech dziadów
Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!

Pod darniną, pod zieloną,
Zajął miejsce nieprzestronne
Na pogrzebie nie dzwoniono,
Bo nie stało na podzwonne.
Przy kapliczce, tuż pod ścianą,
Jedlinowy krzyżyk błyska,
A na krzyżu napisano:
"Przyszła kryska na Matyska!
Przyszła kryska na Matyska!"