Profesorowie

Czasem wiosenne pierwsze listki,
A czasem mądry wiersz noblistki
To moi profesorowie.
I wszystkie moje piękne błędy,
I wszystkie drogi, co nie tędy
To moi profesorowie.
I ciągle szukam ich namiętnie,
A oni czynią chętnie, skrzętnie
Ład w sercu i w głowie.
I ptaszek w kalinowym lasku,
I pod stopami ziarnko piasku
To moi profesorowie

Ja żyję według swego klucza,
Wolę się uczyć, niż pouczać,
I prawd niegłupich całkiem sporo
Znam dzięki moim profesorom.

Że życie wciąga i zachwyca,
Dopóki świat to tajemnica
Tak mówią profesorowie.
Że póki światu wciąż się dziwię,
Żyć będę pięknie i prawdziwie
Tak mówią profesorowie.
Są mi potrzebni jak powietrze,
Rada ich słucham, wiem, że jeszcze
Tak wiele się dowiem.
I na werbelku gra nadzieja,
To także wymyśliłam nie ja
To moi profesorowie.

Ty też nie będziesz nigdy w biedzie,
Jeżeli o kim masz powiedzieć:
"To moi profesorowie".
Że siwy belfer z ogólniaka.
List, książka, wstążka byle jaka
To twoi profesorowie.
Bywałaś chmurna, niespokojna,
Z calutkim światem w stanie wojny,
A dzisiaj co powiesz?
Że patrzysz na ten świat rozumnie,
Bowiem masz o kim szepnąć dumnie:
"To moi profesorowe!"

Profesorowie, profesorowie