เปราะบาง
หนทาง
ยังดูเหมือนเดิม
มีแสงไฟมีผู้คนรอบกาย
จากคนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน
กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
อะไรมันหายไปจากหัวใจของเรา
โว้ โอ
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ
ครั้งหนึ่ง
ที่เคยสัมผัส
ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน
กอดที่อบอุ่นจางหายไป
สักวันถ้าล้มลง
จะมีใครสนใจ
โอ โว โฮ้ โว
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
โอ โว โฮ้ โว
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่ายังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
โฮ้โฮ โฮ
วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่ายังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ (น้านานา น้านานา น้านานา)
โอ (น้านานา น้านานา น้านานา น้านานา)
โอ (น้านานา น้านานา น้านานา น้านานา น้านานา น้านานา น้านานาน้า)
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง
โฮ้
โอ โอ้ เย้ เย
ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้
และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็ง
โฮ้
โอ้ โฮ้ว
ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
