นิทรรศการน้ำตา
นิทรรศการน้ำตาเทคหนึ่ง
ตื่นมาพบเรื่องของวันใหม่
ยิ่งโตยิ่งวุ่นวาย
เพราะใจเป็นของวันเก่า
ทุกครั้งที่คิดทบทวนเรื่องชีวิตคนอย่างเรา
ก็ทำให้รู้ว่าทั้งหมดนี้โชคดีแค่ไหน
ตลอดชีวิต
ฉันมีเสียงเพลงใกล้กันดั่งเพื่อนข้างกาย
ต้องตื่นมาพบ
ทั้งวันที่ดีและวันที่เป็นผู้ร้าย
จังหวะชีวิต
นั้นมีขึ้นลงทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย
แทนที่จะร้องฟูมฟาย
ลองหาความสุขให้พบ
ยิ่งได้รู้ว่าโลกกว้างใหญ่
ยิ่งไม่อยากไปไหน
เพราะรู้มีใครรออยู่
ยิ่งคว้าความรักยิ่งไกลออกไปยิ่งใจหดหู่
แต่กลับได้รู้ว่าความสุขนั้นมันอยู่ที่ไหน (ฮ้าฮา)
ตลอดชีวิต
ฉันมีเสียงเพลงใกล้กันดั่งเพื่อนข้างกาย (ฮ้าฮา)
ต้องตื่นมาพบ
ทั้งวันที่ดีและวันที่เป็นผู้ร้าย
จังหวะชีวิต
นั้นมีขึ้นลงทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย (ฮ้าฮา)
แทนที่จะร้องฟูมฟาย (ร้องฟูมฟาย)
แค่ยิ้มให้มันอีกครั้ง (ฮาฮ้า ฮา)
ตลอดชีวิต
ฉันมีเสียงเพลงใกล้กันดั่งเพื่อนข้างกาย (ฮ้าฮา)
ต้องตื่นมาพบ
ทั้งวันที่ดีและวันที่เป็นผู้ร้าย (ฮา)
จังหวะชีวิต
นั้นมีขึ้นลงทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย (ฮ้าฮา)
แทนที่จะร้องฟูมฟาย
ลองหาความสุขให้พบ (ฮาฮ้า)
จนถึงวันนี้
ก็ยังร้องเพลง
แบบไม่ต้องการคนฟังมากมาย
แค่คนที่รัก
ให้ทุกทุกวันของฉัน
ไม่ต้องเดียวดาย
ไม่ว่าพรุ่งนี้
เส้นทางของเรา
จะพบเจอหรือต้องแยกย้าย
ไม่เจอก็ไม่เป็นไร
แค่เราสุขใจ
เหมือนเสียงเพลง
