Μονόλογος για δύο

Μοιάζει να είναι αστείο
Ένασ μονόλογοσ για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μασ πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα

Εγώ δεν ξέρω ν' αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεισ ποιόσ είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ' του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ' ένα μουσείο
Σ' έναν μονόλογο για δύο

Ξέρω περίσσεψαν τα λάθη
Και μασ μαράθηκαν τα άνθη
Από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε η ευωδιά
Κι απέμεινε το αγκάθι
Ένασ μονόλογοσ για δύο
Σ' αυτών των λέξεων το σφαγείο
Δεν σε ακούω δεν μ' ακούσ
Και γέμισε καπνούσ
Τησ μνήμησ μασ το αρχείο

Φταίω που δεν ξέρω ν' αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεισ ποιόσ είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ' του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ' ένα μουσείο
Σ' έναν μονόλογο για δύο

Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε είχα πάρει απ' το χεράκι
Και είχαμε βγεί στον πηγαιμό
Μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί για την ιθάκη