Του φίλου

Σε τυραννά η πανσέληνοσ σε παίρνει μακριά
Και τρομαγμένοσ σέρνεσαι μόλισ ο ήλιοσ δύσει
Του χθεσ ανοίγουν οι πληγέσ γυρεύουνε πιοτά
Κάθε που η νύχτα έρχεται στα μαύρα να σε ντύσει

Τα καλοκαίρια μοναχόσ πλανιέσαι στα νησιά
Σ' καβούκι κρύβεσαι απ' όποιον σ' αγαπήσει
Όταν αρχίζουν οι βροχέσ η πόλη σε ζητά
Μεσ στον ιστό τησ μπλέκεσαι σε άγριο μεθύσι

Κοίταξε την πανσέληνο το γέλιο σου ζητά
Την όψη σου ο ουρανόσ σαν άστρο θα φωτίσει
Θα σου γλυκάνουν τισ πληγέσ του χρόνου τα φιλιά
Που τάζουν πωσ θα αναστηθεί όποιοσ πολύ αγαπήσει