Εμάλωσα με τη ζωή

Εμάλωσα με τη ζωή
Που ήταν για μένα αληθινή
Κι ασ ήταν μητριά μου

Κι αυτό γιατί πολλέσ φορέσ
Δυο λέξεισ μου ‘πεσ τρυφερέσ
Κι έχασα τη σειρά μου

Εμάλωσα με τη ζωή
Που δεν καθότανε στιγμή
Για να τη ζωγραφίσω

Κι άλλαζε ρούχα και μορφέσ
Κι έβαζε μάσκεσ και μπογιέσ
Για να μην τη γνωρίσω

Εμάλωσα με τη ζωή
Που μ' έβλεπε σαν την ντροπή
Κι άσκημα μου μιλούσε

Εγώ που είχα ένα κορμί
Και καφενέσ δεν το 'χε δει
Και κείνη το γελούσε