Ο περιπλανητής

Άρχοντασ περιπλανητήσ στουσ δρόμουσ χρόνια ζει
Και το χαμένο ταίρι του στον κόσμο αναζητεί
Εφτά ζευγάρια έλιωσε ποδήματα ακριβά
Σε μια κορφή ανέβηκε τον ήλιο και ρωτά

Ήλιε μου και τρισήλιε μου και κοσμογυριστή
Συνάντησεσ στο διάβα σου μια κόρη λυγερή
Στην κρύα γη του φεγγαριού την είδεσ ν’ αγρυπνάει
Στην έρημο γλυκό νερό αν τ’ αχείλι τησ διψάει

Το φωσ του ήλιου θάμπωσε σκοτείνιασε ο ουρανόσ
Γκρεμόσ μπροστά μου άνοιξε
Πωσ σκιάζομαι ο φτωχόσ
Στο δάσοσ πίσω έτρεξα βαθιά για να κρυφτώ
Σε μια πηγή ξαπόστασα κι έγειρα να πιω

Εκεί αποκοιμήθηκε στησ λίμνησ το γιαλό
Και το όνειρό του κύλησε μεσ στο θολό νερό
Και στο βυθό συνάντησε του χάρου το σαράι
Ο χάροσ έπινε κρασί και κείνη τον κερνάει

Κρατώ κερί και φέγγω του γυαλί και τον κερνώ
Μα άκουσα τη φωνούλα σου και γύρισα να δω
Και μου ραγίζει το γυαλί σβήνεται το κερί
Και χύνεται η σταγόνα του στα στήθη μου καυτή

Κι ευθύσ ραγίζει το γυαλί σβήνεται το κερί
Και χύνεται η σταγόνα του στα στήθη τησ καυτή