Κείνη τη νύχτα

Κείνη τη νύχτα χαμηλά το φεγγάρι στάθηκε πάνω απ’ την πόλη
Κι ένασ αέρασ σαν συναγερμόσ τουσ κρύουσ δρόμουσ σαρώνει
Δεσ οι σκιέσ των δέντρων μακραίνουν και τα παιδιά μέσα απ’ τον ύπνο τουσ κλέβουν
Τα οδηγούν μακριά
Κείνη τη νύχτα

Κάποιοσ στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα γυρνώντασ απ’ τη δουλειά του
Κι όταν τη σήκωσε στο φωσ τι να δει ήτανε η καρδιά του
Την έκρυψε βιαστικά στο σακάκι τρέμοντασ μήπωσ τον δει κάνα μάτι
Και έτρεξε μακριά
Κείνη τη νύχτα

Κάποιοσ στεκόταν με τισ ώρεσ μπροστά σ’ ένα κρύο καθρέφτη
Ώσπου είδε το είδωλό του από 'κει μυστικά να του γνέφει
Κι έχασε μονομιάσ τη λαλιά του βαθιά κατάπιε όλα τα μυστικά του
Τι να τα κάνει πια
Κείνη τη νύχτα