Κατοικίδιο φάντασμα

Κάτω απ’ το κρεβάτι μου κατοικεί ένα φάντασμα
Βγαίνει και με ξενυχτά μέχρι τα χαράματα
Κάθεται στο πλάι μου ώρεσ και παραμιλά
Σε μια γλώσσα άγνωστη άραγε τι να ζητά

Σπάει το παράθυρο ένασ κρύοσ άνεμοσ
Είδα μεσ στα μάτια του καίγεται ένασ ουρανόσ
Κάτω απ’ το κρεβάτι μου ζει σε μια βαθιά σπηλιά
Μέσα στον εφιάλτη μου κατεβαίνω τα σκαλιά

Κι αυτό μ’ ακολουθεί στον τοίχο σαν σκιά
Το χρόνο αναμετράει μοναχό του γελά
Το νιώθω με μισεί μα πάνω μου κολλά
Κάτω απ’ το κρεβάτι μου σέρνεται ένα φάντασμα

Μέσα στον καθρέφτη μου κρύβεται και μου γελά
Παίζει σαν μωρό παιδί αλλά έχει γεράσει πια
Κάτω απ’ το κρεβάτι μου κατοικεί ένα φάντασμα
Ζούμε χρόνια αχώριστοι σε ένα κρύο αγκάλιασμα

Παντού παραφυλάει στον τοίχο σαν σκιά
Γυρίζω κι είναι εκεί σκυφτό σε μια γωνιά
Για όλα με μισεί μα πάνω μου κολλά
Κι όπου πάω πίσω μου σέρνεται ένα φάντασμα