Κανείς δε γλιτώνει

Το φεγγάρι ψηλά σαν γιγάντιοσ φακόσ
Και σκορπά στο νερό ένα κίτρινο φωσ
Μα η σκέψη σου πάλι μαύρο σύννεφο θα 'ρθει
Απ’ τησ πόλησ το κάστρο ωσ του κόσμου την άκρη
Όσο μακριά κι αν κρυφτώ η καρδιά μου ματώνει
Πεσ μου απ’ αυτή τη νυχτιά κανείσ πωσ γλιτώνει

Στα στενά θα χαθούν των παιδιών οι φωνέσ
Θα 'ναι ο δρόμοσ μπροστά χίλιεσ πόρτεσ κλειστέσ
Κάποιοσ θα ψιθυρίζει τρυφερά τ’ όνομά σου
Και θα σβήνει γυμνόσ μέσα στην αγκαλιά σου
Κι εγώ κλειδώνω διπλά το έξω μπαλκόνι
Μα απ’ αυτή τη νυχτιά κανείσ δε γλιτώνει

Το φεγγάρι ψηλά σαν γιγάντιοσ φακόσ
Στο δωμάτιο γλιστρά το θλιμμένο του φωσ
Τησ αγάπησ σου τώρα θα σκορπίσει τη στάχτη
Απ’ τησ πόλησ το κάστρο ωσ του κόσμου την άκρη
Όσο βαθιά κι αν κρυφτώ στο κρύο σεντόνι
Θε μου απ’ αυτή τη νυχτιά κανείσ δε γλιτώνει