Lamentos no Medulio

Confinados nun reduto
No santuario dos devanceiros
Resistimos na coriscada foresta
Contra o imperio que impón
As cadeas da represión

Baleiros discursos de ambición e conquista
Empurran e arrastran ó rebaño
Vermes que se retorcen consumidos
En despiadadas alburgardas

Baixo as ás da aguia
Que todo cubre
O ollo fixa á presa
Máis o xabaril da súa vontade é o dono
¡É o escudo que reflicte ao pobo!

En verde chan o valor do ouro vale cinza
Nestes montes forxamos a lenda
Susurro do texo adormece os sentidos

No verdе chan o valor do ouro vale cinza

Con agarimo lembramos a brétema
Quе acompaña as nosas ialmas
De camiño a súa morada

Máis o xabaril da súa vontade é o dono
¡É o escudo que reflicte ao pobo!

No verde chan o valor do ouro vale cinza

Do sangue das árbores
Do sangue das pedras
Cóbado a cóbado cos meus irmáns
Berramos xuntos, ¡NUNCA MÁIS!