Προσεύχομαι

Εξακολουθώ να πηγαίνω
Με το ίδιο τρένο
Και στη δύση του κάθε αιώνα
Σηκώνω το βλέμμα μου
Εκεί που βγαίνεισ εσύ
Πέρα από το τζάμι
Ένα σύμπαν από σύννεφα
Εκεί μέσα σε βλέπω
Σε βλέπω
Τη διαδοχή των μορφών σου
Καθώσ το τρένο τρέχει και όλα
Τρέχουν στο ρυθμό σου

Στη δύση του κάθε αιώνα
Λίγο πριν τη πτώση τησ νύχτασ
Τότε ψάχνω εσένα
Και σε βρίσκω
Ανοίγω το παράθυρο
Εξωφρενικέσ ταχύτητεσ
Άνεμοι ισχυροί
Λάμψεισ βαρύτατεσ
Με φοβίζουν
Μήπωσ χαθώ
Μόλισ όμωσ αφεθώ μικρό παιδί
Γίνομαι κι εγώ των συννέφων στιγμή
Των μορφών σου διαδοχή
Τώρα διακρίνω τον άλλο
Κι εμένα
Ποτέ δεν αγάπησα
Και ποτέ δε θ’ αγαπηθώ
Πιο πολύ