Ematines Skies Apo Apostasi

Στισ εξιστορήσεισ τησ ζωήσ σου
Συχνά ανταποκρίνομαι
Με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
Τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετόσ τυφλόσ που καταλήγει
Στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
Ανίκανοσ στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντασ άλλου είδουσ όραση
Καθώσ είμαστε πια μεγάλα παιδιά
Που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
Για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
Να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
Για ν' αγγίξουν τον αρχικό πόνο
Ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά
Το λέω ξανά

Στισ εξιστορήσεισ τησ ζωήσ σου
Συχνά ανταποκρίνομαι
Με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
Τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετόσ τυφλόσ που καταλήγει
Στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
Ανίκανοσ στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντασ άλλου είδουσ όραση
Τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
Και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση
Με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτόσ

Απομακρύνομαι
Μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
Κι έτσι σε βλέπω φίλε αιμάτινη σκιά ενόσ ρυθμού
Είτε συμφωνείσ είτε διαφωνείσ
Είτε βρεθείσ σε αφωνία
Συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
Μαζί με μασ
Επώνυμου συνθέτη ενόσ μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
Που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
Και μερικοί το ονομάζουν ιστορία τησ ηδονήσ