Αίθουσα αναμονής

Όποιοσ δεν έχει σπίτι και νυστάζει
Στην αίθουσα αναμονήσ πλαγιάζει
Στον πάγκο δίπλα σε καμιά βαλίτσα
Κλείνει τα μάτια μια σταλίτσα

Κι ο φύλακασ συχνά περνοδιαβαίνει
Και λέει το τρένο περιμένει
Μα κείνοσ όλη μέρα ταξιδεύει
Μέσα στην πόλη κάτι θα γυρεύει

Και πάει και πάει κι αλίμονο παιδιά
Το τέρμα που ονειρεύεται δε βρίσκει πουθενά
Δεν έχει φίλουσ συγγενείσ δουλειά τησ προκοπήσ
Το βράδυ θα γυρίσει στην αίθουσα αναμονήσ

Και κάθε μέρα πιο πολύ γερνάει
Γιατί το τρένο το δικό του δεν περνάει
Κι όταν γλυκό τιτίβισμα αρχίζουν τα πουλιά
Εκείνοσ ονειρεύεται πωσ έχει μυρωδιά

Προσεκτικά μη διαλυθεί σιγά μην τον ξυπνήσεισ
Τ' ωραίο του το όνειρο που βλέπει θα του σβήσεισ