Αιμάτινες σκιές από απόσταση

Στισ εξιστορήσεισ τησ ζωήσ σου
Συχνά ανταποκρίνομαι
Με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
Τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετόσ τυφλόσ που καταλήγει
Στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
Ανίκανοσ στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντασ άλλου είδουσ όραση
Καθώσ είμαστε πια μεγάλα παιδιά
Που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
Για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
Να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
Για ν' αγγίξουν τον αρχικό πόνο
Ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά
Το λέω ξανά

Στισ εξιστορήσεισ τησ ζωήσ σου
Συχνά ανταποκρίνομαι
Με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
Τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετόσ τυφλόσ που καταλήγει
Στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
Ανίκανοσ στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντασ άλλου είδουσ όραση
Τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
Και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση
Με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτόσ

Απομακρύνομαι
Μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
Κι έτσι σε βλέπω φίλε αιμάτινη σκιά ενόσ ρυθμού
Είτε συμφωνείσ είτε διαφωνείσ
Είτε βρεθείσ σε αφωνία
Συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
Μαζί με μασ
Επώνυμου συνθέτη ενόσ μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
Που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
Και μερικοί το ονομάζουν ιστορία τησ ηδονήσ