Ο τελευταίος παράδεισος

Όταν φυσάει εκείνη είν’ η ζεστασιά
Όταν χτυπιέμαι είναι πάλι η ασπίδα
Είναι μαντήλι για το δάκρυ το καυτό
Είν’ η αγάπη με γυναίκασ προσωπίδα

Αν κι αυτόσ ο παράδεισοσ χαθεί
Πώσ θα τ’ αντέξω σε τι να ελπίσω
Ο κόσμοσ όλοσ από μπροσ μου αν σβηστεί
Εγώ μονάχα εκείνη θέλω να κρατήσω
Ο τελευταίοσ μου παράδεισοσ να ζει

Σαν είμαι μόνοσ είν’ εκείνη ο φίλοσ μου
Αν μ’ αποφεύγουν είν’ αυτή όλοσ ο κόσμοσ
Για τη ρουτίνα είν’ ο χειρότεροσ εχθρόσ
Μεσ στο χειμώνα είναι άνοιξη και δυόσμοσ

Αν κι αυτόσ ο παράδεισοσ χαθεί
Πώσ θα τ’ αντέξω σε τι να ελπίσω
Ο κόσμοσ όλοσ από μπροσ μου αν σβηστεί
Εγώ μονάχα εκείνη θέλω να κρατήσω
Ο τελευταίοσ μου παράδεισοσ να ζει