ผู้หนีช้ำ
ช้ำใจจึงจากอีสานบ้านทุ่ง
หนีเข้าเมืองกรุงหนีเรื่องยุ่งยุ่งไม่อยากพบเห็น
ให้เขาทั้งสองครองรักสุขสันต์ร่มเย็น
เราผู้แพ้แก่รักเหลือเดน
ขอเป็นผู้ตัดสินใจ
รถไฟเทียบชานชาลาบางซื่อ
หัวอกเราหรือเหมือนคนซัดเซเร่ร่อนเรื่อยไป
ป่านนี้เขานั้นคงเข้าเรือนหอสมใจ
แต่ตัวเรามายืนร้องไห้
ช้ำใจอยู่ที่สถานี
ลืมแล้วละเน้อความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่
ใครหนอใครที่จะปราณี
สาวนาใจซื่อแต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลัง
รักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่น
ไม่มีวันช้ำอีกแล้ว
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลัง
รักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่น
ไม่มีวันช้ำอีกแล้ว
