Βενετσιάνικη παρθενιά

Η βενετία όχι η πόλη
Μα μια κυρία που την ξέραν όλοι
Τη λέγαν τούλα την κοροϊδεύαν
Στη σαλονίκη που δε τη παντρεύαν

Η βενετία είχε μια αγάπη
Μια ιστορία που δε βγήκε κάτι
Και από τότε έμεινε μόνη
Την κοροϊδεύουν πιο πολύ ακόμη

Στη σαλονική ζούσε η τούλα
Δεν τη χαρήκαμε ποτέ νυφούλα
Ήταν παρθένα και με τον άκη
Ποτέ δεν μπήκε το νερό στ' αυλάκι

Η βενετία όχι η πόλη
Δική μου θεία που την ξέραν όλοι
Τη λέγαν τούλα και την πειράζαν
Που ήταν παρθένα αχ πωσ διασκεδάζαν

Μα μία μέρα είπε η τούλα
Δεν είναι αργά ποτέ για τη ζωούλα
Και στα ογδόντα λεέι στο διονύση
Μήπωσ μπορεί αυτόσ να τη γαμήσει