Isoun Kalos Ki Isoun Glikos

Ήσουν καλός κι ήσουν γλυκός
κι είχες τις χάρες όλες,
όλα τα χάδια του αγεριού,
του κήπου όλες τις βιόλες.

Το πόδι ελαφροπάτητο
σαν τρυφερούλι ελάφι,
πάταγε το κατώφλι μας
κι έλαμπε σαν χρυσάφι.

Νιότη απ' τη νιότη σου έπαιρνα
κι ακόμη αχνογελούσα,
τα γερατειά δεν τρόμαζα,
το θάνατο αψηφούσα.

Και τώρα που θα κρατηθώ,
πού θα σταθώ, που θα μπω,
που απόμεινα ξερό δεντρί
σε χιονισμένο κάμπο

Πως θα γυρίσω μοναχή
στο ερμαδιακό καλύβι
Έπεσε η νύχτα στην αυγή
και το στρατί μου κρύβει.

Ωχ, δεν ακούστηκε ποτές
και δεν μπορεί να γίνει
να καίγουνται τα χείλια μου
και να μαι μπρος στην κρήνη