Ballada o Kalinie

Kiedy Kalina bywała smutna
Gdy w oczach miała łzy
Kłębki wełny koty i psy
W krąg milczały
Kurczył się świat cały

Lecz gdy Kalina się uśmiechnęła
Bo czyjś telefon żart
Zmarszczkę smutku z ust jej starł

Dom jej cały wypełniał śmiech
Wypełniał gwar

Ach czym jest pamięć
Czy prawdę zna czy kłamie
W smutku łza moc większą ma
Od tomu wspomnień
Mądrego ogromnie

Na białej plaży białe zwierzęta
Kręci swój film bim bom
Mknie nad tym wszystkim
Kaliny dom ach spójrz

Kaliny dom i Stasia dom
Artystów dom muz i kotów
Odlotów co noc
Kłopotów dniem
I to wszystko co o niej wiem