Δύτες του χρόνου

Ο χρόνοσ περνάει
Σα βδέλλα ρουφάει
Τισ ωραίεσ στιγμέσ
Αφήνει κηλίδεσ
Σημάδια και πίκρεσ
Σε μαύρεσ καρδιέσ

Η άμμοσ κυλάει
Καρδιέσ προσπερνάει
Τα πάντα νικά
Κι όλα αλλάζουν
Ψυχέσ ξεθωριάζουν
Μα εκείνη γελά
Μα εκείνη γελά
Μα εκείνη γελά

Και κάποιοι αλήτεσ
Του χρόνου οι δύτεσ
Βουτάνε βαθιά
Βουτάνε βαθιά
Γυρεύουν ελπίδα
Ζεστή αχτίδα
Στην παγωνιά
Στην παγωνιά

Αυτοί οι αλήτεσ
Δε βρήκαν ελπίδεσ
Παρά μόνο στοιχειά
Και πέσαν στην άμμο
Ρουφήχτηκαν κι άλλο
Και ‘φυγαν μακριά
Και ‘φυγαν μακριά
Και ‘φυγαν μακριά

Dimos Anastasiadis