เรฟูจี
เวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้า
เรือลําน้อยล่องไป
ลอยล่องไป ล่องไป
ถอยไป ถอยห่างดิน
ดินแผ่นดิน
ถิ่นฐานตัวเอง
โดนละเลงสงคราม
เสียจนสิ้นแผ่นดิน
เวิ้งฟ้ากว้างทางฝัน
ชีวันนั้นมืดมน
ทนทุกข์ ทนทุกข์
ทนสู้ทนสู้ต่อไป
ไกลห่างไกลสุดสายตา
ลอยล่องในนาวา
ถึงคราไร้แผ่นดิน
ดินถิ่นเดิมลุกร้อนดั่งไฟแผดเผา
ฟืนสุมเตาเจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตา
คราวผู้คนบนพื้นดินเดิมปากหมอง
ไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัว
กินมีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้น
วันนี้คงไม่ต้องล่องเรือ
เกลือจิ้มเกลือ
เหลือเพียงเรือล่องมา
มาเข้ามาเข้ามาเรฟูจี
เวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้า
เรือลําน้อยล่องมา
มาเข้ามาเข้ามา
เข้ามาหาแผ่นดิน
ดินถิ่นนี้มีนํ้าตา
มีเหลือวันเวลาถ้ามาเพื่อดับไฟ
แผดเผา
ฟืนสุมเตา
เจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตา
คราวผู้คนบนพื้นดินเดิมปากหมอง
ไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัว
กินมีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้น
วันนี้คงไม่ต้องล่องเรือ
เกลือจิ้มเกลือ
เหลือเพียงเรือล่องมา
มาเข้ามาเข้ามาเรฟูจี
