สังกะสี
เขาทํางานอย่างเหนื่อยหนัก
เพื่อเก็บเงินซื้ออาหาร
ซื้อหยูกยาสารพัน
เสื้อกางเกงไว้สวมใส่
ผิวไหม้เกรียมหนังดํากร้าน
สู้กับงานสู้ทนไหว
ลูกและเมียดังดวงใจ
หนักปานใดไม่หวั่นเกรง
ยามเย็นลงเขาพร้อมหน้า
ซื้อข้าวปลาหุงหากิน
ทอดปลาทูยอดกระถิน
เหมือนกินมาแต่ชาติก่อน
ลูกและเมียยังยิ้มได้
สบายใจไม่เดือดร้อน
นี่แหละสุขกรรมกร
ทุกข์ที่กายใจยังสุข
คือช่างสุข คือช่างไม้
อายุขัยได้ห้าสิบ
แกสร้างตึกสูงลิบลิ่ว
แต่ตัวเองลูกเมียยังเร่ร่อน
มือที่สากกว่าส้นเท้า
คอยโน้มน้าวเหนี่ยวนั่งร้าน
ไต่ความสูงอย่างชํานาญ
ด้วยวิญญาณของช่างเก่า
เหมือนชะตาฟ้าจะแกล้ง
ลมพัดแรงฝนตั้งเค้า
สังกะสีอันผุเก่า
ปลิวปะทะร่างช่างสุข
พสุธาอ้าแขนไว้
ร่างช่างไม้กับสังกะสี
ตกกระทบธรณี
เลือดสีแดงกระเซ็นซ่าน
เสียงหวีดร้องโกลาหล
ว่ามีคนหล่นนั่งร้าน
ปากต่อปากจากคนงาน
คือเฒ่าสุขเฒ่าสังกะสี
เหลือแต่ร่างให้อาลัย
ตายจากไปจากโลกนี้
เขาตายไปไม่ตายฟรี
มีค่าศพ ศพละสองพันห้า
วันเดือนปีผ่านไป
ตึกสูงใหญ่เสียดฟ้า
ต่อสายตาทั่วหล้า
ว่าตึกที่สูงที่สุด
งบประมาณการก่อสร้าง
ห้าร้อยล้านกับสองพันห้า
ที่ไม่เห็นคือนํ้าตา
ของลูกเมียเฒ่าสังกะสี
ถึงวันงานเปิดอาคาร
มโหฬารมโหรี
มหรสพประดามี
แขกรับเชิญล้วนทรงเกียรติ
ผนังอาคารเป็นหินอ่อน
พื้นเป็นพรมกํามะหยี่
สุขภัณฑ์จากอิตาลี
โคมไฟจากออสเตรีย
แพงเท่าไรล้วนสรรหา
เจริญตาประสาเสี่ย
สังกะสีกับลูกเมีย
อยู่ตรงไหนในใจคน
สังกะสี สังกะสี
อยู่ตรงไหนในใจคน
สังกะสี สังกะสี
อยู่ตรงไหนในใจคน
