บ้า
ไม่ใช่ผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน
ไม่ใช่ผู้ร้ายจอเงินต้องเดินเอียงคอ
ก็มีความฝันวันวันแค่ขนมห่อ
ห้าบาทก็พอสิบบาทสองห่อ
ล่อกันท้องตึงหนังในตาหย่อน
มีบ้านเป็นหลังคาแดงอยู่มานมนาน
ก็คือสถานพยาบาลอาการสมอง
ยังมีความสุขทุกวันกับการเหม่อมอง
เกาะรั้วยองยองรถราก่ายกอง
ว่องไววกวนทั้งถนนรนแคม
แล้วมาวันหนึ่ง ถึงเวลาเย็น
ฉันไปเดินเล่นเกาะลูกกรงรั้ว
เห็นรถยางแตกกับหญิงสาวขี้กลัว
ฉันยืนยิ้มที่ริมรั้วดูเธอเปลี่ยนล้อยาง
ก็ยางมันแตก
เธอลนเธอลานพลั้งเผลอเตะน็อตตกท่อ
ก็เหลือแต่ล้อเปลี่ยนล้อขาดน็อตยึดแน่น
จากความวิตกหวาดหวั่นกลายเป็นความแค้น
เสียงตวาดแหว๋นเสียงดังแป๋นแป๋น
แค้นที่มองหน้ายิ้มทำไมไอ้คนบ้า
ฉันเป็นคนบ้าเพราะว่าสติไม่ดี
ไม่ใช่คนไม่ดี ฉันมีสติไม่ดี
ฉันเป็นคนบ้า ไม่ใช่คนไม่ดี
ฉันสติไม่ดี ฉันเป็นคนบ้า
บ้ายังช่วยบอก ให้เธอใจเย็น
น็อตที่ฉันเห็นยังมีอีกตั้งสามล้อ
ถอดมาล้อละตัวมาใส่แล้วก็ไปต่อ
เสียงเธอก็ร้องอ๋อ ก็ไหนว่าเป็นคนบ้า
ไม่ค่อยจะดี อย่างเธอจึงต้องอยู่ในรั้ว
ไม่ค่อยมีเงิน ติดตัว อนาถา
สติสตัง ไม่ดี ไม่มีปัญหา
ใช่แล้วคนบ้า ใครก็ว่าบ้า
บ้าก็บ้าเสียวะ
ถึงจะบ้า แต่ว่าไม่โง่
