Haka kleifir berja ok brjóta við enda langrar ferðar sinnar
Haka kleifir berja ok brjóta sjálfar sig við enda langrar ferðar sinnar
Sævar bein
Ránheimr!
Þú endalausa djúp, skapað í eilífðinni
Vægðarlaust gleyptir þú svo marga og ert enn ekki mett
Hví átt þú samt enn svo mikið líf?
Við siglum á taugar vegi ok hans svala brim kælir þennan langa sumardag sem stefnir í hásumar ársins
Endalausar ǫldr flæða áfram, enn kaldar
Við opnum netin ok horfum upp í skýja skríns skjǫdung
Hverju lofar heims skáli, hvert munu þau fara?
Láðs lýr festir sig enn einu sinni í netin ok skapar med dauða sínum líf okkart
Kokhljóð heyrast er sjávardýrið þakið snærum berst um í litlum knerri, nálægt endalokum
Éla ranns rít skín ok Alfaðir gaf okkr góðan feng
Hlés dætr gefast upp gegn varrláð várri og við várar okkar veg í gegnum víðáttana
Ægir var okkr hliðhollr
Jǫrmungandr var rólegr
