Eigi hefr á augu, unnskíðs komit síðan
Eigi hefr á augu unnskíðs komit síðan - dyggr dó af und eggjar - oddstefnum meir svefnar, síz hræstorðar harðan hjǫrs gerðu styr bǫrvar ótt, ðeirs Áleif létu allsaklausan falla
Ákkat hægt af hægu - hljóð veiti mér sveitir! - enn í elli minni ívegsstafi segja, síz vel hressan vissak vápna Njǫrð at jǫrðu: minn es sonr at sǫnnu, snjállr aflstuðill, fallinn
Efna hygg, þats Yggjar ek hef heitit mǫ́ feita
Sundlíri flýgr sára svangr fyr eyrar tanga
Veitk, at vér munum hljóta - vel ´s fallit þat – allir, - hljómr´s af hjǫrva glaumi- Hallgrímr, farar tíma
Mótreyni klaufk mána malma braks í jaxla, segg létk alms í augu eitt hǫgg staðar leita
Sákat hitt, at hrykki hringmerkðr fetilstingi: hné gunnlogi, Gunnar gjallharðan sák falla
Vér hǫfum felda fjóra - feng telk í því drengjum - brátt, þeirs blóðgan létu Bjargeyjar son deyja
Einn ar órum mǫnnum - Eir vas sollin geira: Þjónn vas hæfðr með hlunni - Hallgrímr kveðr nú fallinn
Brátt gekk sonr, þás sótti Sunnar bliks at runni, - hvatr frák at brá bitum blóðísi – Geirdísar
Enn réð Eyjolfr minnask eggleiks við kyn seggja, geira Baldr, at gjalda gunnbliks fyrir runnum
Heldr hǫfum heiptir goldit, Hallgrímr, saman allir - vígs iðrumk þess þeygi - Þjóðreks sonum stórar
Urðu æski-Nirðir addregns of sǫk vegnir; ǫr þjóða veitk eyði inngjarna Þórbjarnar
Nú´s jafnǫndum fram ganga, varra elds þeirs vilja viggs temjanda fremja
Vesa kveða – hǫgg enn hǫggvin hjǫrs saklaussa bǫrva Ísfirðingum urðu eirlaust – farit trausti
Hlógu herðidraugar hvinnendr of sók minni fróns, þás frænda mínum fellidómr réð bella
Nú tér – vegnir vǫ́ru víg- Njǫrðungar hǫrðu - hafs í hverju bjargi hóts annan veg þjóta!
Hallgrímr, skulum heiman - hlítik vætki líta uggi mestu ok ógnir íðvargs – ór stað bíða, enn víg þaus vér vǫ́gum - vildak aldri glalda geira gæti ǫ́ru - gǫrvǫll í strá falla
Varðat viggja Njǫrðum, Valbrands sionum, handan - þess minnumk nú – Þvinnils þvengr vanbundinn lengi, þás, skerfoldar, skyldi - skjalda hlums á sumri garðr svall – gǫfug sólar gefn, míns sonar hefna
Þat mun vestr ok vestan - varð ǫ́r roðin sára - orð til Ísafjarðar oddregns koma þegna, at til geira glettu gunn-nærungar færi - vægr es vǫxtr í augum Valbrands sonum – handan
Nú's jódraugum ægis arnar flaug of bauga: Hygg, at heimboð þiggi hangagoðs af vangi
