Με τι μάτια τώρα πια

Εσύ το ξέρεισ πωσ δεν έφυγα φαντάροσ
Εγώ το ξέρω πωσ ποτέ δε θα γυρίσω
Το έμαθα προχτέσ
Οι πεθαμένεσ μάνεσ
Δεν έχουνε παιδιά

Βιάστηκεσ μητέρα να πεθάνεισ
Δεν λέω είχεσ αρρωστήσει από φασισμό
Κι ήταν λίγο το ψωμί έλειπα κι εγώ στην εξορία
Ήτανε λίγοσ ο ύπνοσ κι ατέλειωτεσ οι νύχτεσ
Μα πάλι ποιοσ ο λόγοσ να απελπιστείσ προτού να κλείσεισ
Τα εξηντατέσσερα
Μπορούσεσ να 'σφιγγεσ τα δόντια
Έστω κι αυτά τα ψεύτικα τα χρυσά σου δόντια
Μπορούσεσ να αρπαζόσουνα από ένα φύλλο πράσινο
Απ' τα γυμνά κλαδιά
Απ' τον κορμό
Μα ναι το ξέρω
Γλιστράν τα χέρια και ο κορμόσ του χρόνου δεν έχει φλούδα
Να πιαστείσ
Όμωσ εσύ να τα 'μπηγεσ τα νύχια
Και να τραβούσεσ έτσι πέντε- έξι- δέκα χρόνια
Σαν τουσ μισοπνιγμένουσ που τουσ τραβάει ο χείμαρροσ
Κολλημένουσ στο δοκάρι του γκρεμισμένου τουσ σπιτιού
Τι βαραίνουν δέκα χρόνια για να με ξαναδείσ
Να ξαναδείσ ειρηνικότερεσ ημέρεσ και να πασ
Στο παιδικό σου σπίτι με τον φράχτη πνιγμένον στα λουλούδια
Να ζήσεισ μεσ στη δίκαιη γαλήνη
Ακούγοντασ τον πόλεμο
Σαν τον απόμακρο αχό του καταρράχτη
Να 'χεισ μια στέγη σίγουρη σαν άστρο
Να χωράει το σπίτι μασ την καρδιά των ανθρώπων
Κι από τη μέσα κάμαρα
Όμωσ εσύ μητέρα βιάστηκεσ πολύ
Και τώρα με τι χέρια να 'ρθείσ και να μ' αγγίξεισ
Μεσ από τη σήτα
Με τι πόδια να ζυγώσεισ εδώ που 'χω
Τριγύρω μου τισ πέτρεσ
Σιγουρεμένεσ σαν ντουβάρια φυλακήσ
Με τι μάτια τώρα πια να δεισ πωσ μέσα δω χωράει
Όλη η καρδιά του αυριανού μασ κόσμου
Τσαλαπατημένη
Κι από το δίπλα θάλαμο ποτίζει η θλίψη
Σαν υγρασία σάπιου χόρτου