กนกพงศ์
เมื่อครั้งยังเป็นอยู่ฉันมาเยี่ยมเธอทุกปี
เหตุผลเธอคงมีจึงอยู่ที่ฝนโปรยไพร
อักษรที่ค้นหากับเวลาที่ใช้ไป
คุ้มค่าต่อจิตใจต่อเติมฝันแด่ผู้คน
เธอรักและแน่วแน่ในวิถึของชาวป่า
เรียบง่ายในพนาแต่ทว่าหมั่นฝึกฝน
หล่อหลอมกลางขุนเขาที่เปลี่ยวเหงาและยากจน
ทั้งหมดนี้ส่งผลให้ภาษาของเธองดงาม
ในยามที่ฉันได้ยินว่าเธอบินจากเราไป
ช่างสุดเศร้าเสียใจไม่ทันได้ไถ่ได้ถาม
ถนนสายอักษรคงเงียบงำหมื่นชั่วยาม
เมื่อโลกนี้สิ้นนามกนกพงค์ สงสมพันธุ์
ในยามที่ฉันได้ยินว่าเธอบินจากเราไป
ช่างสุดเศร้าเสียใจไม่ทันได้ไถ่ได้ถาม
ถนนสายอักษรคงเงียบงำหมื่นชั่วยาม
เมื่อโลกนี้สิ้นนามกนกพงค์ สงสมพันธุ์
เมื่อครั้งยังเป็นอยู่ฉันมาเยี่ยมเธอทุกปี
เหตุผลเธอคงมีจึงอยู่ที่ฝนโปรยไพร
อักษรที่ค้นหากับเวลาที่ใช้ไป
คุ้มค่าต่อจิตใจต่อเติมฝันแด่ผู้คน
กนกพงค์ สงสมพันธุ์ ผู้ต่อเติมฝันแด่ผู้คน
