Δυο σπιθαμές

Αν είμαι ζωγραφιά τα μάτια σου σκυφτά
Δεν παίρνεισ μυρουδιά αν είμ' αμυγδαλιά
Κι αν είμ' αναπνοή μοιάζουν με πύλη τα δυο σου χείλη
Αδιάβατη

Κράτα μου δυο σπιθαμέσ
Μέσα σου κι ασ μη με θεσ
Χάρισέ μου μια γωνιά
Κι ασ θαρρείσ πωσ είν' αργά

Θα φέρω ξαστεριά στη βαρυχειμωνιά
Στη σκέψη απανεμιά και ζάχαρη στην καρδιά
Μόνο μη μ' αρνηθείσ
Άνοιξε βιάσου τη δρασκελιά σου
Πλάι μου να 'ρθεισ

Κράτα μου δυο σπιθαμέσ
Μέσα σου κι ασ μη με θεσ
Χάρισέ μου μια γωνιά
Κι ασ θαρρείσ πωσ είναι αργά