ริมไกรลาศ [Pt. 1]
ขอเริ่มเรื่องเบื้องหลัง
ท่านผู้ฟังโปรดทราบ
แล้ววาดภาพหิมพานต์
เป็นฉากนิทานคำกลอน
หิมาลัยปัจจุบัน
แต่ก่อนนั้นเป็นเขต
หิมวันตประเทศ
เป็นขอบเขตสิงขร
ข้างพระสุเมรุมาศ
ชานไกรลาศคีรี
เป็นมหานที
นามว่าสีทันดร
เป็นที่อาศัยรากสด
และจาตุบททวิบาท
ปักษาชาติมฤคมาส
สีหราชกาสร
องค์พระศิวะ
ประทับอาสน์
ยอดไกรลาศขุนเขา
อีกทั้งเหล่าเทวฤทธิ์
และเหล่าพิษพญาธร
เชิงบรรพตมีโพธิ์
แม่โคลูกโคอาศัย
ได้พึ่งบุญร่มใบ
แต่พออาศัยซุกซ่อน
เย็นวันหนึ่งโคแม่
จึงกล่าวแก่ลูกน้อย
ว่าหญ้ายังมีอีกหน่อย
ที่หลังดอยชายดอน
แม่อยากจะชวนเจ้า
ไปเล็มเอาบดเอื้อง
แต่มันชำเลืองตาแล
ระวังเสือแม่ลูกอ่อน
ฝ่ายลูกโครับคำ
เอ้าแม่จงนำลูกน้อย
วันนี้เราคงอร่อย
แสงแดดก็ถอยไม่ร้อน
แม่บอกลูกเสร็จเรื่อง
ก็ยักเยื้องเหยาะย่าง
สะบัดหางเดินหัน
ยามเมื่อตะวันรอนรอน
ถึงหลังดอยชายดง
ค่อยเดินตรงทางราบ
รินชาติชวนชม
ดุจผืนพรมหญ้าอ่อน
ก้มหน้าเล็มออกรส
จนลืมกำหนดจมูก
ลูกห่างแม่
แม่ห่างลูก
ห่างดังถูกสังหรณ์
ยังมีพยัคฆ์ตัวใหญ่
มันย่องมาหมายขย้ำ
มันเริ่มคำรามคำรน
ใบไม้หล่นปลิวว่อน
แม่โคก็ยังกินหญ้า
แม่เสือก็อ้าเขี้ยวง้ำ
มันจะขย้ำแม่โค
เพื่อล้มตัวโตเสียก่อน
แม่โคจะตายไหมหนอ
โปรดฟังต่ออีกตอน เออ
