เมืองแม่หม้าย
ศิโรราบเอ้ยว่ากราบกราน
ยกขึ้นเหนือเศียรต่างธูปเทียน
ขึ้นมาวอนไหว้ผิดบ้างพลั้งพลาด
อนุญาตช่วยยกเรื่องจริงหรือโกหกก็ยังสงสัย
ว่ามีชายหนึ่งเดินดงพงป่า
ใกล้สนธยากลับเคหาไม่ได้
พบเมืองหนึ่งตั้งอยู่ตะหง่าน
มีคนพลุกพล่านบ้านเรือนเรียงราย
ผู้คนเมืองนี้มีแต่ผู้หญิง
แปลกใจเสียจริงไม่มีนะผู้ชาย
แต่งกายสวมใส่นะเอ๋ยว่าเสื้อผ้า
สีสันงามตาสวยแบบไทยไทย
ด้วยความอยากรู้ชื่อเสียงเรียงนาม
จึงเข้าไปถามเนื้อความเป็นไป
อันเมืองนี้คือเมืองลับแล
แต่บางกระแสเรียกว่าเมืองแม่หม้าย
มีศีลสัจจะเอ๋ยว่าวาจา
ถือศีลห้าทุกคนไป
เหมือนอยู่ในโลกเอ๋ยแห่งความฝัน
ให้สองเรานั้นเกิดความรักใคร่
แล้วได้เสียเป็นเมียผัวกัน
จึงมีลูกนั้นสมดั่งตั้งใจ
วันหนึ่งเมียไปว่าเอ๋ยไปทำงาน
ผัวอยู่ทางบ้านเห็นลูกร้องไห้
พ่อนั้นจึงหลอกเอ้ยว่าลูกยาแม่เจ้ามานิ่งเสียไวไว
เมียได้ยินผัวพูดมุสาผิดสัจจะวาจาข้อที่ห้ามไว้
จึงให้ผัวกลับว่าคืนเวหาเกิดชาติหน้าขอให้พบกันใหม่
พอสั่งเสียกันเรียบร้อยเมียเอาขมิ้นอ้อยใส่ย่ามมาให้
อยู่ดีเถอะหนาผัวขอจูบลาเป็นครั้งสุดท้าย
ตัดสินใจเอ๋ยออกเดินทางวังเวงอ้างว้างอยู่กลางไพร
ขมิ้นอ้อยที่เมียให้มาหนักเหลือคะนาแบ่งโยนทิ้งไป
พอพ้นเขตแดนล่ะสนธยา
ขมิ้นอ้อยนั้นหนากลายเป็นทองทันใดเอ้
