ริมไกรลาศ [Pt. 2]
ฝ่ายพยัคฆ์พยายาม
จะขย้ำกินเหยื่อ
แม่โคเริ่มได้กลิ่นเสือ
เรี่ยวแรงไม่เหลือเริ่มอ่อน
สงสารแม่โคครวญคราง
หมดหนทางหนีทัน
สะบัดหางหน้าหัน
บอกเสือให้ผันใจผ่อน
แม่เสือเอยแม่เสือ
โปรดจงเชื่อสัจจะ
ใช้ขันติธรรมมะ
โปรดฟังวาทะเราก่อน
เราขอร้องสักครั้ง
กลับไปสั่งลูกรัก
ท่านคอยเราสักพัก
แล้วเราจะกลับย้อน
มาเป็นภักษาหาร
เพื่อให้ท่านได้กิน
เราเป็นสัตว์มีศีล
ไม่เล่นลิ้นหลอกหลอน
เรามีลูกรักเหลือ
เหมือนแม่เสือรักลูก
คิดฝังปลูกปราณี
เราต่างก็มีลูกอ่อน
พยัคฆ์ใหญ่ได้ฟัง
เห็นจริงจังสัจจะ
เลยยอมละหันหลัง
ให้โคไปสั่งลูกก่อน
ฝ่ายแม่โคตัดคุ้ง
มาท้ายทุ่งพบลูก
เล่าความทุกข์ให้ลูกฟัง
แล้วหันหลังวิ่งย้อน
แม่โคถือใจสัจจะ
ลูกโคก็กตัญญู
วิ่งตามแม่มาสู่
ที่เสือยืนอยู่อ้อนวอน
แม่เสือขาอย่าแค้น
ข้าขอตายแทนแม่ข้า
ข้าถือมั่นกตัญญูตา
แม่เสือจงอย่าเคืองค้อน
แม่เสือใหญ่ได้คิด
เลยหักจิตปลงตก
นึกเห็นอกแม่โค
ว่าโอ้โอ๋ลูกอ่อน
กลับเสียเถอะคืนถิ่น
เราไม่กินเจ้าแน่
ทั้งลูกแม่โคษา
เราขอลาเจ้าก่อน
อานิสงส์อะไร
เสือจึงไม่กินโค
ใช่จะโง่ไม่กิน
้เสือกลับมีศีลสังวรณ์
สัตว์บางตัวกลัวบาป
มนุษย์ไม่ทราบใจสัตว์
รู้จักผลัดหนักเบา
ไม่เหมือนคนบางเหล่าศีลกร่อน
ริมไกรลาศหิมพานต์
ก็จบนิทานคำกลอน เฮอ
