เจ็ดปีที่รอคอย

เฝ้ามองท้องนากว้างใหญ่
เปลี่ยวใจเหลือทน
หลงคอยหน้ามนหมองหม่นนานมา
โศกเหลือเมื่อเห็นท้องทุ่งสุดตา
ทุ่งรักกลับร้างไร้ค่า
รักห่างร้างราชีวาเศร้าหมอง

เจ็ดขวบปีที่รอคอย
ความหวังลอย
ยิ่งลับลา
คอยคนรัก
ไม่กลับมา
เหมือนข้าวในนา
คอยน้ำนอง
เพียงสามปี
ที่ไร้นาง
ฟ้าครวญคราง
ให้หม่นหมอง
พี่พร่ำเรียกหา
น้ำตานอง
คอยหาน้องไม่เห็นมี

เมื่อถึงหน้าฝนดลใจป่วน
ฟ้าครางครวญ
พาใจพี่
ยิ่งคิดถึงนางหม่นหมางฤดี
ขาดน้องของพี่
หัวใจมืดมน
เมื่อถึงหน้าหนาว
ยิ่งปวดร้าวหัวใจหม่น
ยิ่งคิดยิ่งนึกถึงคน
ถึงคนที่เคยอกเอ๋ยเคยแนบนาง

แต่มาบัดนี้น้องพี่จากไป
ไกลห่าง
เห็นบึงหนองใจหมองไม่จาง
ทุ่งรักกลับร้างเพราะนางห่างเหิน
ช้ำจิตเหลือเกินหัวใจเงียบเหงา

เมื่อถึงหน้าร้อน
หัวใจร้อนรุ่ม
ดั่งไฟสุมให้ร้อนเล่า
หัวอกหัวใจเหมือนไฟแผดเผา
เงียบเหงาจนเหลือดี
เฝ้าหวงห่วงน้อง
หลงตั้งตามอง
คอยน้องพี่
ไม่กลับมาหรือน้องได้ดี
ช่วยบอกพี่นิดเถิดหนา
อย่าให้เฝ้าหา
ตั้งตารอคอย