Annie

In een arm, eenvoudig hutje
Laat me daar een even zien
Daar ligt op een veren bedje
Een meisje van een jaar of tien

Dat is lieve Annie
Die haar oogjes treurig had
En haar roze, roze kleurtjes
Liepen van haar wangen af

Op een avond riep ze moeder
Kus me voor de laatste keer
Kom een poosje bij me zitten,
Morgen leef ik heus niet meer

Geef de pop maar aan mijn zusje
En de duifjes maar aan Koos
Toen de lieveling dit gezegd had
Sloot ze de oogjes voor altoos

Een, twee, drie, vier dagen later
Toen ze in haar kistje lag
Werd ze naar het stille kerkhof
Naar haar grafje heen gebracht

Ach wat schreide de arme moeder
Ach wat schreide die arme vrouw
Dat ze hare lieve Annie
Nooit meer zien of kussen zou