To Adiexodo

Μια χαραμάδα απ' το παντζούρι λίγο φως
Κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν' ανοίξει
Νιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατός
Σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει

Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια

Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορεί
Να 'χω γεμίσει το δωμάτιο που μένω
Τη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείς
Εγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω