Sommarjenta
Ingvar Moe Øyvind Staveland
Ein måse fauk frå ein islagde stein
å flaksa høgt øve sjø,
Der bølger sukka og vinden grein.
Sommaren va dø.
Et landskap skifte frå grønt å te grått,
mens tonar fraus inni meg.
Eg sto med fjorden ei vestlandsnått,
syns eg hørte steg.
Då kom det ei jenta med sommarlått,
ei så tok meg i håndå.
Og alt det vonda i verden blei godt
her på vinterstrondå.
Å heila nåttå va me to i lag,
mens vinteren tinte omkring.
At jentå gjekk før det heilt blei dag
gjorde ingenting.
Eg hadde ei jenta med sommarlått,
ei så tok meg i håndå.
Og alt det vonda i verden blei godt
her på vinterstrondå.
