Καθαρόαιμο

Το ξένο δέρμα ασ γυαλίσει
Ελεύθερο από δική σου απόφαση
Το κρύο σου γάντι θα φροντίσει
Να το αγριέψει στην όποια απόσταση

Γονατισμένη ό,τι χαϊδεύεισ κοντά στο στήθοσ σου
Με χρυσή αλυσίδα όλο παλεύεισ
Να το σκεπάσεισ κάτω απ’τον ίσκιο σου

Το καθαρόαιμο πια πονάει
Κι εσύ στο γέλιο σου τυφλώνεσαι
Όσο ο λαιμόσ του σε τραβάει
Σα φλέβα η γραφή στο πρόσωπό σου θα απλώνεται

Κι όμωσ θα ορκιζόμουν πωσ ήρθεσ στο τέρμα
Αυλαία το πέπλο σου σηκώνεται
Μου δείχνει τα δόντια του και ορμάει
Στην αγκαλιά μου μ’ένα σου ψίθυρο