แปรผกผัน
เหม่อมอง อาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็จะหมุนไป
ความเหงากับวันเวลาก็แปรผันตรงกันไป ยิ่งนานเท่าไรยิ่งเหงา
หลับตา นอนคิดจะรู้ปัญหาอยากจะเข้าใจ
ความรักกับวันเวลาแปรผกผันกันหรือไง ยิ่งนานเท่าไรรักจึงน้อยลง
เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจ ลดจนลบเลือนไป ทุกคืนยังรอ ว่าเธอจะกลับมาไหม
กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ เหงามันหนาวเกินไป ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม
เหม่อมอง อาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็จะเข้าใจ
ความรักจะแปรผกผันกับความเหงาในหัวใจ ยิ่งรักเท่าไรเหงายิ่งน้อยลง
หลักการ ความรักกับช่วงเวลาและความเหงาใจ
เรียงร้อยเป็นสมการการแปรผันแทนค่าไป มีใครเข้าใจสิ่งไหน
สุดท้าย จะคิดหลักการจากไหนคงไม่สำคัญ
วันนั้นที่เธอจากไปมีทางไหนแก้ไขมัน หลักการร้อยพันไม่มีคำตอบ
เหตุใดความรักที่ล้นดวงใจ ลดจนลบเลือนไป ทุกคืนยังรอ ว่าเธอจะกลับมาไหม
กลับเป็นความเหงารุมเร้าดวงใจ เหงามันหนาวเกินไป ฉันขอให้เธอรักฉันอีกครั้งได้ไหม
