สาวโรงงานที่บ้านทำนา
อ้างว้างกลางตึกซีเมนต์
ยามคิดถึงภาพบ้านเฮา
อยากกลับไปกอบแสงดาว
มาอุ่นใจหนาวให้สาวโรงงาน
กลายมาเป็นฟันเฟืองเครื่องจักร
ทำงานหนักอยู่ในโรงงาน
เส้นทางผู้สาวสำน้อยไทบ้าน
ทอดยาวจากนามาไกลแสนไกล
เหงาเหลือทนเป็นคนแปลกถิ่น
หยดเหงื่อรินเปียกชุ่มหัวใจ
บนภาระที่เต็มสองไหล่
ปัญหามากมายย้ำให้เจ็บร้าว
ไม่เคยฝันสูงเกินยอดใบหญ้า (เกินยอดใบหญ้า)
วิญญาณชาวนาเต้นในใจสาว
อ้างว้างกลางตึกซีเมนต์
ยามคิดเห็นภาพบ้านเฮา
อยากกลับไปกอบแสงดาว
มาอุ่นใจหนาวสะท้าน
เห็นสายตาบางดวงห่วงใย
ส่งมาจากคนบ้านไกลคือกัน
พัดเมฆทุกข์ให้ลอยพ้นผ่าน
คนจนเหมือนกันเท่านั้นเข้าใจ
ไม่เคยฝันสูงเกินยอดใบหญ้า (เกินยอดใบหญ้า)
วิญญาณชาวนาเต้นในใจสาว
อ้างว้างกลางตึกซีเมนต์
ยามคิดเห็นภาพบ้านเฮา
อยากกลับไปกอบแสงดาว
มาอุ่นใจหนาวสะท้าน
เห็นสายตาบางดวงห่วงใย
ส่งมาจากคนบ้านไกลคือกัน
พัดเมฆทุกข์ให้ลอยพ้นผ่าน
คนจนเหมือนกันเท่านั้นเข้าใจ
คนจนเหมือนกันเท่านั้นเข้าใจ
