สาวนาพเนจร

ก้าวขึ้นรถไฟใจสาวซำน้อยคอยฮำฮ้อง
ต้องจากพี่น้องพ่อแม่ที่ฮักมาไกลห่าง
เมืองหลวงคนเว้าว่าช่างแสนกว้าง
กลัวจะหลงทางหลงคำเว้าทำให้ช้ำใจ

คอยจับฝ้ายผูกแขนแม่มัดข้อมือให้มีโชค
วันที่ลูกนกต้องไปหากินเพียงเดียวดาย
บ้านเฮา
คึดฮอดแล้วใจมันหาย
กอดกระเป๋าแนบกายก้าวลงรถไฟ
ใจลนลาน

กอทอมอ
หาเงินยากนัก
เดินตามคนฮู้จัก
เพิ่นพาไปสมัครงาน

เงินเดือนสามพัน
ลูกจ้างในห้องอาหาร
ต้องล้างถ้วยล้างจาน
จนใบสุดท้ายค่อยได้นอน

ยืนเกาะลูกกรงมองจากห้องฮังหนูแบ่งเช่า
ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาวเหมือนใจสาวนาพเนจร
เจ้านาย
ใช้งานลูกจนล้าอ่อน
อยากคืนเมือบ้านดอนพักใจจนจนบนตักแม่

กอทอมอ
หาเงินยากนัก
เดินตามคนฮู้จัก
เพิ่นพาไปสมัครงาน

เงินเดือนสามพัน
ลูกจ้างในห้องอาหาร
ต้องล้างถ้วยล้างจาน
จนใบสุดท้ายค่อยได้นอน

ยืนเกาะลูกกรงมองจากห้องฮังหนูแบ่งเช่า
ดวงจันทร์ห่มหมอกหนาวเหมือนใจสาวนาพเนจร
เจ้านาย
ใช้งานลูกจนล้าอ่อน
อยากคืนเมือบ้านดอน
พักใจจนจนบนตักแม่