สาวลำเพลินรอรัก
โอ้ความฮักเฮา
เหมือนกาสะเลาลาก้าน
ดอกเคยเบ่งบาน
กลับทิ้งก้านลาช่อ
ฮักกัน
ช่างสั้นจริงหนอ
เขาไม่จริงใจให้เฮาน้ำตาคลอ
จากกันแล้วหนอ
ทิ้งให้รออาลัยใฝ่หา
เขาลืมความหลัง
เมื่อครั้งที่เคยชิดใกล้
ออดอ้อนเอาใจ
อยู่ไหนไม่เคยห่างตา
เหมือนดั่งเป็นเงา
ใกล้เราอยู่ทุกเวลา
แจกดวงใจแนบดวงใจใฝ่ฝันสัญญา
แต่วันนี้ไม่กลับมา
อยู่ห่างไกลไม่เหมือนดังเคย
เคยเย้าหยอกบอกคำร่ำฮัก
สุขใจนักเมื่อยามหวานคำพร่ำเอ่ย
หวานใดเล่าเท่ากับหวานฮักกันชื่นเชย
โอ้ฮักเอย ขมใดเล่าเท่ายามเขาเมิน
โอ้ความฮักเฮา
เหมือนกาสะเลาโรยหล่น
เงียบเหงาสุดทน
เหมือนใจคนขาดเขิน
หนทางอ้างว้างเหลือเกิน
เหลือแต่ตัวเราที่จะต้องก้าวดุ่มเดิน
อกเอยโอ้สาวลำเพลิน
เฝ้ารอคอยฮักมาเคียงใจ
เคยเย้าหยอกบอกคำร่ำฮัก
สุขใจนักเมื่อยามหวานคำพร่ำ
เอ่ยหวานใดเล่าเท่ากับหวานฮักกันชื่นเชย
โอ้ฮักเอย ขมใดเล่าเท่ายามเขาเมิน
โอ้ความฮักเฮา
เหมือนกาสะเลาโรยหล่น
เงียบเหงาสุดทน
เหมือนใจคนขาดเขิน
หนทางอ้างว้างเหลือเกิน
เหลือแต่ตัวเราที่จะต้องก้าวดุ่มเดิน
อกเอยโอ้สาวลำเพลิน
เฝ้ารอคอยฮักมาเคียงใจ
