Xeftisane I Anthropi
Ξεφτίσανε οι άνθρωποι αδελφέ μου
Που είναι εκείνοι που 'χαν μέσα τουσ ψυχή
Που είναι εκείνοι που μισούσανε το ψέμα
Και που ο λόγοσ τουσ μετρούσε σαν σπαθί
Γίναν οι πίκρεσ μου βουνό
Κι αναρωτιέμαι κι απορώ
Έτσι όπωσ έγινε η ζωή
Να ζεισ κανείσ ή να μην ζει
Τσακίστηκα στα δυο σαν το κλωνάρι
Από ανθρώπουσ που τουσ νόμιζα σωστούσ
Κι όσο κι αν ψάξω δε θα βρω ούτε ένα χνάρι
Από εκείνουσ του λεβέντεσ τουσ παλιούσ
Γίναν οι πίκρεσ μου βουνό
Κι αναρωτιέμαι κι απορώ
Έτσι όπωσ έγινε η ζωή
Να ζεισ κανείσ ή να μην ζει
