Μια σπίθα φτάνει
Μ' έπιασα πάλι μεσ το μαύρο μου το χάλι
Σε μια μπάρα καθισμένο να τα λέω με το μπουκάλι
Τριγύρω άδειεσ καρέκλεσ και καθρέφτεσ θολοί
Που όσο κι αν θέλουν δε με πείθουν ότι είμαστε πολλοί
Κάθομαι την τύχη μου και βρίζω
Το μυαλό μου δεν μπορώ να το ορίζω
Πνίγομαι απ' αυτά που δίπλα διάλεξα να έχω
Δεν τα' αντέχω μάλλον κοντά τουσ τρέχω
Τον ουρανό μου γεμίζω με προσευχέσ
Να ξεράσει αστέρια για να κάνω ευχέσ
Πάλι από λάθοσ μου λέω συγνώμη στ' άδικο
Ακόμα ψάχνω λουλούδι μοναδικό
Μια κουβέντα μου σκότωσε ότι αγαπούσα
Ένα αστέρι με πήγε εκεί που λαχταρούσα
Ένα λάθοσ μου γέμισε φίδια τα όνειρά μου
Σε δάκρυα ψεύτικα πίστεψε πάλι η σκιά μου
Το όνειρο που' χω θαμμένο στο χώμα
Με τα χέρια σκάβω για να το βρώ ακόμα
Να το βγάλω να με δεί να γελάω
Να το πετάξω ψηλά κι εκεί μαζί του να πετάω
Απο τη θάλασσα που έσβησε τη φωτιά μου
Έμεινε σπίθα τελευταία εδώ κοντά μου
Που περιμένει ένα καλό αέρα
Για να φουντώσει και να κάψει άλλη μια γαμημένη μέρα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθοσ μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθοσ μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν' αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
Είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
Ένα πάθοσ μου γκρέμισε αυτά που έσερνα καιρό
Το δρόμο μου έχασα μπήκα σε μονοπάτι πονηρό
Μέσα σ' αυτό είδα πράγματα που με τρομάξανε
Πέσανε πάνω να με φάνε με χαράξανε
Παλάτια έχτισα σε ψεύτικα μάτια
Μα ο βοριάσ μου τα' κανε συντρίμμια κομμάτια
Είδα κι ανθρώπουσ που μεγάλα λόγια λέγανε
Δεν τα πιστέυαν στην αναποδιά μπουλεύανε
Μ' αυτουσ τουσ άφησα να κάνουν ότι και πάλιά
Να πιάσουν τη ζωή απ' τα κάτω τα μαλλιά
Να τη δούνε σαν δρόμο και να κάνουνε πιάτσα
Στον πρώτο νταβατζή να δώσουν ότι είχαν καβάτζα
Ότι μ' αγάπησε πάντα τα υποπτευόμουνα
Ότι με μίσησε δεν το φοβόμουνα
Όσοι με ψέματα μικρά με κερνούσανε
Και τα μεγάλα μ' ευκολία θα μπορούσανε
Να τα κεράσουνε γι' αυτό έφευγα μακρυά
Έψαχνα αέρα ευνοικό για τη φωτιά
Μα και για το όνειρο που θα' παιρνε μαζί του και μένα
Για να με πάει εκεί λιγάκι στα χαμένα
Μια σπίθα φτάνει τη φωτιά μου να φουντώσει
Μια κουβέντα μου ικανή ότι αγαπώ να σκοτώσει
Ένα λάθοσ μου κι άλλα φίδια να γεννήσει
Κι ένα πάθοσ μου κάτω να με γονατίσει
Ένα αστέρι είν' αρκετό πορεία να μου χαράξει
Κι ένα ψέμα ικανό να με κατασπαράξει
Μα ένα όνειρο κρυμμένο στο χώμα
Είναι αυτό που με κρατάει ζωντανό ακόμα
