Bindokuzyüzkırkbeş

Gel asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak
Yoksa bendeki çocuk da böyle çaresiz kalacak
Öfke ile beslenen çocuklar yalnızdırlar

Ve ümitleri çiçeklerden acıları tarihlerden
Senin gibi benim gibi onlar da hep insandılar
Ve sevgiye inandılar, ve saygıya inandılar
Senin gibi, benim gibi

Onlar biraz terkedilmiş
Biraz küskün çocuktular
Sanki biraz incitilmiş
Sanki yetersiz sevilmiş
Sanki utandılar kavgadan ve sustular

Öp incilenen gözyaşları, kurusun inançlarımda
Sene bin dokuz yüz kırk beş, onlar da hep insandılar
Ve sevgiye inandılar, ve saygıya inandılar
Senin gibi, benim gibi

Asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak
Yoksa bendeki çocuk da böyle çaresiz kalacak
Öfke ile beslenen çocuklar yalnızdırlar

Gel asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak
Yoksa bendeki çocuk da böyle çaresiz kalacak
Öfke ile beslenen çocuklar yalnızdırlar